تا که غم در سینه ی ما جا گرفت ذکر یا مولای ما بالا گرفت
عاشقان مدحوش و شیدای علی محور هستی تولای علی
خالق منان به عشق مرتضی آفریده هستی و افلاک را
عرش را با نام او زیبنده کرد یا علی گفت وجهان را زنده کرد
گفت بر آدم تو را کردم نبی پس ولی عالمیان شد علی
با علی آباد هر ویرانه شد آتش نمرود هم گلخانه شد
نوح در سودای آن طو فان سخت نام او را برد طوفان وانشست
ذات او در اصل ذات کبریاست بین انسان است و از انسان جداست
سوره ی قدر است قدر عزتش شان انسان است شان حیبتش
عدل افتاده به پایش از ادب وصله دارد جامه ی شاه عرب
در احد جانش سپر شد مرتضی تا نگیرد زخم جسم مصطفی
جنگ خندق صحنه ی جولان او عالم و آدم همه حیران او
عبدود را کشت عالم شد خموش بانگ تکبیر خدا آمد به گوش
تک سوار صحنه های کارزار صاحب شمشیر تیز ذوالفقار
بعد پیغمبر چرا مظلوم شد عالمی از علم او محروم شد
بود در ایام تنهایی او در دو چشمش خار تیغی در گلو
چاه کوفه یار شبهای علی همنشین درد و دلهای علی
بی وفایی ها علی را خسته کرد حیدر کرار را کت بسته کرد
دست بسته شیر حق را می برند پیش چشمش هستی اش رامیزنند
داد تیغ ابن ملجم خاتمه بر فراغ مرتضی و فاطمه
تیغ زهر آگین به فرقش جا گرفت جان مولا را غم زهرا گرفت
حسین محسنات
استقامت گامهای استوار زینب است